جـا مـانـدۀ کـرب وبـلایم در مـدیـنـه            زخمی‌ست از داغ پدر بر روی سینه
دیـدم فـغــان و آه شــاه بـی‌قــریــنــه            شد کشته در کـرببلا از جور و کینه

بین داغـدار لعـل خشک اصغرم من
شاهـدترین بر بـاغ یـاس پـرپـرم من
من دیـده‌ام غـارتـگـران خـیـمـه‌ها را            بــشـنـیـده‌ام واغــربـتـای بـچـه‌هـا را
نای نی خـشکـیده از جـور و جفا را            شمر و سنان و خـولی و نسل زنا را
با کعـب نی بر لاله‌ها در باغ می‌زد
بر قـلـب زار عـمـه‌جـانـم داغ می‌زد
گـودال را دیـدم بـدن‌ها بی‌کـفـن بـود            جـسم شـهـیدان خدا صد پاره تن بود
بابای مظلومم اگر دور از وطن بود            چون بـاغـبان لالـه‌های در چمن بود
سقا کـنار عـلـقـمه بی‌دست و سر شد
زین داغ زهرا مادرم خونین جگر شد
اهـل ولا اهـل بـکـاء الـشــام الـشــام            این ظـلـم بـر مـا شد روا الشام الشام
نفرین بر این جور و جفا الشام الشام            کـرب وبـلا تا شـد مـنـا الشـام الشـام
بزم شراب و چوب و لعل خشک بابا
صاحب عزا در شام و کوفه گشته زهرا